معانی و بیان!

خواب عصر منتها به بعد مغرب؛ انگاری که روشنایی را خفه کرده باشند، روزت را کشته باشند و پرتت کنند میان برهوتِ تاریکی. انداخته باشندت به عمق بیابان، قعر اقیانوس.

نه که انقد فاصله بیفته و وقت بگذره و اوه چند ماه شد و صبحم داره می‌شه که، سایه هم نخوندیم مثل همیشه ولی انصافا زود گذشت حتی اگه خوش هم نگذشته باشه.

خداروشکر جاخواب نشد؛ کسی‌رو نداشت نگه‌ش داره.

روی‌هم چند بار همان کودکی خانه‌اش رفته بودیم و بعد آن‌که حاج‌کاظمش مرد و بچه‌ها سر اموال، سر و گوش هم را می‌بریدند هم که تنها تر هم شده بود و مدتی هم آمد پیش تنها خواهرش، مادربزرگ، ماند و ما بیش‌تر می‌دیدیمش دیگر. خاله‌جان سلطنت؟ مرد. عید هم بود، دیدمش، بدی هم نبود ها اما دیروز بیمارستان رهاش کرد که ما نمی‌‌توانیم؛ دیشب مرد.

اما فردا چی؟ فردا هم نه، اما بالاخره که اونی که سوخت و من‌ بودم بازم من می‌شم که. فدا سرت اما خب کاش بازی نمی‌کردیم اصلا. بخّدا.

کافر مبیناد خلاصه.

ژلوفنه هم از دستم سر خورد افتاد زمین اما برش داشتم.

اما رگ سردت که به چشم می‌آمد و آه از غم چشمت که تا بستی و سرخی پلکت که به چشم آمد، قلبم به سوختن آمد و مرگ سومی‌مان بود؛ چه زیبا بود.

لاشه‌سگی شدم میان جاده، با چشمانی تا ابد باز.

راهمو دیگه کج می‌کنم یه‌وری که به تو نرسه نگاهم هم.

شکر که تو هم نمی‌بینی ندیدنم رو؛ شکر.

فقط وقت نداریم ها... برنده اونیه که زودتر ببازه؛ من همیشه می‌برم خیالت تختِ تخت.